Hoi allemaal!

Bedankt nog voor alle lieve berichtjes

! Voordat ik aan mijn verhaal over de afgelopen week begin eerst even een gerust stelling: ik zit nu op een groot privé dakterras te typen terwijl ik geniet van een schitterend uitzicht over tropische bomen en een groot meer (Lake Victoria), ga zo lekker avond eten en dan luieren en een film kijken op mijn laptop. Sorry voor het veel te lange verhaal, maar het is nu nog allemaal zo indrukwekkend dat het moeilijk valt samen te vatten, maar je kan ook altijd nog de foto's kijken!

Welcome to the Pearl of Africa

Mijn reis was goed verlopen, ik vloog met KLM rechtstreeks naar Entebbe, een kleine stad in de buurt van de hoofdstad Kampala. Aangekomen in Entebbe werd ik opgehaald door iemand van het ICU in Kampala, een hostel voor (Nederlandse) jongeren die naar Oeganda gaan voor hun studie of vrijwilligers werk. Tijdens de rit naar het hostel die een uur duurde kwam ik er al snel achter dat mijn stage in Zuid-Afrika eigenlijk een Afrika voor beginners was. Het verkeer hier is super druk en chaotisch: heel veel auto's, matatu's (lokale taxi busjes) en pick-ups, waartussen boda-boda's (motortaxi's) zonder helm scheuren, fietsen rijden en mensen op en langs de weg lopen. Overal zijn winkeltjes waar je van alles kunt kopen (het meeste ziet eruit alsof het tweedehands is). Ook staan er grote borden met reclame en ‘welcome to the pearl of Africa' (zo wordt Oeganda ook wel genoemd). Als je een impressie wilt van Kampala: ‘the last king of Scotland' schijnt hier te zijn opgenomen. Ik heb tijdens de rit een paar keer gedacht dat we iemand doodreden of dat wij zelf zouden worden aangereden, maar gelukkig ging alles goed.

In het hostel (ondertussen was het ong. 12 uur 's avonds) waren ze super aardig en voor ik het weet waren mijn spullen naar boven gedragen en kon ik mijn bed in. Toen ik mijn ouders probeerde te smsen dat ik nog leefde, kwam ik er alleen achter dat anders dan verwacht ik geen bereik heb in Oeganda. Ik heb wanhopig rondgelopen om een signaal op te pikken, mijn computer geprobeerd (wist ik veel dat al 3 dagen het internet eruit lag) en toen maar opgegeven. Die nacht heb ik amper kunnen slapen van de nieuwe indrukken, herrie en de wetenschap dat mijn ouders overbezorgd ook niet konden slapen. Ik dacht op dat moment dat ik nog nooit in mijn leven zo gestrest was geweest, maar niets bleek minder waar de volgende dag...

Watch out, this is where the crazy people are!

's Ochtends na zo'n 1-2 uurtjes te hebben geslapen heb ik met de telefoon van de aardige receptie man mijn ouders gerust kunnen stellen. Bij het ontbijt ontmoette ik Doortje, die samen met 2 anderen voor Philips onderzoek doet. We hebben gezellig gekletst, samen een kakkerlak gevangen die in het brood zat (ondertussen heb ik er nog maar 2 gezien dus het valt nog mee) en al snel bleek haar zusje bij mij in de flat in Wageningen te wonen! Ze raadde mij aan om een city tour te doen, een aardig man leidt je dan rond in de hoofdstad en helpt je bij het kopen van een telefoon en internet. Aangezien ik dit beiden wilde kopen leek mij dit een goed idee.

Hierna begon mijn avontuur in Kampala. De man die mij ging rond leiden zei dat het totaal 30.000 shilling (ong. een tientje) zou kosten, en alle gemaakte kosten qua eten en vervoer mocht ik daarvan af trekken. Ik vond het allemaal prima, en zei dat ik eigenlijk alleen een telefoon wilde kopen, waarna we op weg gingen. De man bleek erg veel zin te hebben om mij alles uit te leggen, en had helemaal geen haast met het vinden van de telefoon. We kwamen om de 5 min. een beltegoed/telefoon/sim kaart standje tegen waarbij ik vroeg of we daar geen telefoon konden kopen, maar de man wist een betere dus ik liep maar door. Vanaf de berg waarop het hostel stond zag Kampala eruit als een mooie indrukwekkende stad. Na 2 uur te hebben gelopen om Kampala te bereiken (en zo'n 5 keer de zin 'We gaan verder, dit is Kampala nog niet') bleek Kampala een nachtmerrie.

Ik heb nog nooit zo veel mensen bij elkaar gezien, en overal reden auto's/busjes/boda's kris-kras door elkaar met ons er tussen, en de armoede was overduidelijk. Ik heb geen foto's gemaakt van het centrum, want ik moest van die man mijn tas op mijn buik doen en oppassen want volgens hem was dit ‘where the crazy people are'. Wat mij het meest is bij gebleven zal ik even kort samenvatten: 10 vrouwen op een rij die een stinkend grijs drankje proberen te verkopen in oude cola flessen (soort van lokale sterke drank), mensen in/op een berg stinkend afval die dit aan het sorteren zijn, mensen met kromme of geen ledematen die geld bedelen en hele arme mensen afgewisseld met zakenlui in pakken. Het allermeest is mij een klein meisje van niet ouder dan 3 bijgebleven. Eerst zag ik een jongetje spelen in een hoop afval en aarde, en naast hem zag ik haar ineens: met haar onderbroek op de hielen naar achter hurkend om te proberen te plassen. Eerst dacht ik: dit is echt het zieligste wat ik ooit heb gezien, ze heeft geen wc en niemand om haar te helpen en moet nu langs de kant van de drukke weg haar behoeften doen in een berg afval. Maar zodra ze mij zag kreeg ik van haar de vriendelijkste lach sinds mijn verblijf in Oeganda, en ze begon enthousiast te zwaaien en zei iets wat ik niet verstond. Ik lachte terug en vond het afschuwelijk dat ik niets bij mij had om haar terug te geven.

You need to register!

We gingen ook naar een lokale markt, wat sloeg op hoge smalle gangen met op de grond kuilen met vies water (het leek iets van een open riool) waarlangs iedereen je van alles aan probeerde te smeren, vooral etenswaren en gesorteerd (afval)ijzer. Langs de kant van de weg stonden ook allemaal krotjes die dienden als winkeltjes waar mensen dit soort dingen verkochten, afgewisseld met uit China geïmporteerde frutsels. Er was zelfs een man in een soort van kast in een gebouw (niet groter dan 1 m2) die daarin zo'n honderd plastic teenslippers en zich zelf had gestopt. Ik zal eerlijk toe geven dat mijn oververmoeidheid ook heeft bij gedragen aan hoe verschrikkelijk ik Kampala vond, je moet namelijk constant opletten voor het drukke verkeer. Ook zitten er grote gaten in de grond, variërend van 30 cm tot een paar meter breed en een paar meter diep, en ik ben er een paar keer bijna in gevallen. Ik dacht eerst dat dit het riool was maar het bleken waterputten.

Op een gegeven moment (na zo'n 4 uur aan 1 stuk door te hebben gelopen met mijn nog steeds paarse en dikke tenen) was ik het zat en zei bij de eerste de beste winkel die telefoons verkocht: hier gaan wij een telefoon kopen. Dit vond hij geen goed idee, maar volgens hem zat 5 minuten verderop een vriend van hem die betere telefoons had, en vooruit ik ging nog 1 winkel verder... Bij die winkel aangekomen heb ik voor 10 euro een telefoon gekocht, de goedkoopste maar met nog meer functies dan mijn Nederlandse telefoon. Toen wilde ik een Oegandese sim kopen maar hield mijn gids mij tegen, want daar kon ik mij niet registreren. En als ik mij niet zou registreren zou ik wel gebeld kunnen worden maar niemand kunnen bellen. Oké zei ik: waar kan ik mij dan registreren. Dat kon natuurlijk weer bij een vriend van hem, maar we probeerden elke winkel en het kon nergens. Daarna hebben we trouwens nog lokaal voedsel gegeten in het personeelsrestaurant van een politie bureau (?) en het was best lekker.

We bleven maar zoeken naar een plek waar je een sim kaart kon registreren, maar om 7 uur wordt het hier donker, en dan niet zoals bij ons maar echt ik-zie-helemaal-niets-meer-donker omdat ze geen lantarenpalen hebben. Ik stond toen echt op het punt te gaan huilen: ik was super moe en bezweet en bang voor het verkeer en mijn gekneusde tenen bonkte van het lopen en ik had nóg geen telefoon, terwijl dat het enige was wat ik wilde. En toen zei hij: ‘kom we gaan op een boda'. Het enige wat mij van alle waarschuwingen over Oeganda echt is bijgebleven is dat je in Kampala beter niet op een boda kan rijden, en al helemaal niet zonder helm (die moet je zelf kopen) en als het donker is. Dus ik zei dat ik het niet wilde, maar hij bleef maar aandringen waarop ik zo beleefd mogelijk zei dat ik hier boos van werd en gewoon naar het hostel wilde, ik ging wel lopen. Toen nam hij mij eindelijk serieus en zijn we maar een eindje gaan lopen, waar we als het mogelijk zou zijn een taxi busje zouden nemen naar het hostel.

It's a miracle!

En toen gebeurde een wonder! Vraag me niet hoe het mogelijk is, ik snap er zelf ook niets meer van maar waar wij een taxi busje wilde nemen (ik was al bijna ingestapt) zat een man aan een plastic tuintafeltje met een stapel gefrommelde papiertjes en sim kaarten te koop die blijkbaar als enige die dag instaat was mensen te registreren. Toen hij mij zag zei hij dat ik omdat ik buitenlands was een kopie van mijn paspoort moest hebben. Ook hiervoor bleek en oplossing, we gingen een eng gammel steegje in waar ergens achter een ‘boeken winkel' (inham met overal boeken) was waar ze konden kopiëren. Daarna gingen wij terug naar die man, die eerst de kopie niet geloofde en eiste dat ik ‘die vreemde naam uitsprak' (ik denk niet dat Marieke -mijn tweede naam- hier veel voorkomt) en dat ik een pasfoto moest geven. Mijn (opeens geweldige) gids eiste dat hij het zonder pasfoto deed, en toen zei die man: rustig maar ik heb hem al geregistreerd. Ik snap hier echt niets van want hij heeft de telefoon niet eens vast gehad maar we testte het en hij deed het!

Toen gingen we in het taxi busje wat best gezellig bleek (ookal schijnen die dingen ook vet gammel en gevaarlijk te zijn maar ik gaf er allemaal niet meer om). Ik had alleen nog geen beltegoed, maar aangezien het een wonderbaarlijk moment was konden wij dit natuurlijk kopen zodra we de bus uitstapten. Eindelijk had ik alles wat ik nodig had. Toen we in het hostel aangekomen waren was ik hem zo dankbaar en zonder kleingeld dat ik hem maar gewoon het dubbele heb betaald. Toen kreeg ik te horen dat mijn (heel lekkere) avondeten klaar stond, waarna ik mijn ouders belde en lekker ging douchen.

Jane Goodal Institute Headoffice

De dag erna nam ik een taxi naar het hoofdkantoor van het JGI in Entebbe. Daar waren de mensen super aardig en vonden ze mijn stroopwafels en speculaas erg lekker. Hier in Entebbe is het lekker rustig en veilig, we hebben een poort om het kantoor, en aardige bewakers (overdag en 's nachts) en 2 knuffel/waakhonden genaamd T.J. en Opie. Ik heb en fijne kamer, en overdag mag ik gewoon in het kantoor werken (of luieren). Ik slaap alleen in het huis boven het kantoor, maar Ruth woont in het huisje naast mij en zorgt voor heel lekker (vegetarisch) eten 's middags.

Selina, een andere vrijwilliger bij het JGI in Nederland kwam ook 2 dagen langs, en dat was erg gezellig. Ik mocht met haar, de nieuwe Nederlandse ambassadeur en KLM mensen mee naar het Ngamba Island voor maar 50 dollar (veel goedkoper dan normaal). Dit eiland vangt chimpanzee wezen op, die meestal vroeger verwaarloosd zijn. Het grootste gedeelte van het eiland is gewoon bos, maar op een klein stukje mogen mensen komen, en kan je op een brug de chimps zien die rond de lunch uit het bos trekken om bij gevoerd te worden, want er zijn te veel chimps voor de draagkracht van het eiland. Ook hebben we paard gereden op een Nederlandse bloemen plantage, wat op zich wel leuk was maar ik voelde mij een afschuwelijke rijke toerist om zo tussen de werkende Oegandese mensen rond te huppelen. Ik heb ook al een paar keer met Selina op een boda gereden omdat ik dit eigenlijk niet durfde maar wel zal moeten zodra mijn onderzoek start, en het is eigenlijk wel leuk. Ze hebben hier trouwens een eigen ‘toeter' taal, ze toeteren namelijk bij alles wat er gebeurd, en als je langs de weg loopt wordt er steeds getoeterd door boda's en matatu's of je een rit wilt.

Verder gaat alles hier zijn gangetje, ik kan sinds 3 nachten eindelijk slapen en ik zit rustig mijn onderzoek voor te bereiden. Wel heb ik soms last van de insecten hier, je hebt hier veel muggen en grote spinnen en ik heb al een vlo gevangen die in mijn rug beet. Ik zit al onder de rode beetjes en wil echt niet weten wat er allemaal in mijn bed zit, en heb al overal muizenkeutels gevonden in mijn kamer :) . Douchen is ook wat minder, want er is geen warm water en geen waterdruk, maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg.

Wel heb ik de afgelopen dagen erg gestrest, ik moet namelijk een vergunning hebben voor ik met mijn onderzoek mag beginnen en het gaat hier erg sloom. Ook heb ik allemaal problemen doordat mijn Nederlandse sim het niet doet, zo kan ik niet het geld van mijn spaarrekening over maken naar mijn betaal rekening (sms tan code) en niet in loggen op DUO van de IB groep om te kijken waarom ik mijn aangevraagde lening niet heb ontvangen. Wat op zich allemaal toch niet uit maakt, want met pinnen blijk ik maar maximaal 250.000 shilling (€75) per dag op te mogen nemen. Nu is de bank maar een half uur lopen dus kan ik welk elke dag wat halen, maar vanaf volgende week moet ik 40 km naar de dichtstbijzijnde stad dus is dat niet handig. Gelukkig kunnen mijn ouders mij helpen door mijn verblijfplaats in het bos via internet bankieren voor te schieten, dus moet ik het wel redden. Ik ben hier nog maar 1 week en ik voel nu al dat mijn behoefte aan perfectionistische planning af neemt en ik kan relaxen ook al lijken dingen mis te gaan: je kan hier gewoon niet alles perfect voorbereiden en plannen, want het loopt toch weer anders. Maar eigenlijk meestal wel goed, of zelfs beter dan ik van te voren had gedacht. Dus vanaf nu heb ik naast mijn gebruikelijke plan A altijd een plan B, en een plan C, of zie ik het gewoon later wel :).

Veel liefs!

Susanne