Bedankt weer voor alle lieve berichtjes/mails, sorry dat ik niet alles even snel kan beantwoorden want de internet verbinding is hier heel slecht -één mail versturen duurt minstens een kwartier. Ook kan ik maar maximaal 4 uur op mijn laptop per dag, want alleen tussen 20.00-22.00 is er elektriciteit (wat niet zo leuk is want om 7 uur is het al pikkedonker). Dan kan ik mijn laptop opladen en ondertussen data invoeren (of een film kijken:)) en de volgende dag als het licht is kan ik mijn plastic stoel pakken en in de bosjes gaan zitten om te internetten aangezien ik alleen daar bereik heb. En heeeel soms heb je geluk en doet de stroom het ineens overdag, maar ook heel soms heb je pech en is er heel de hele dag geen stroom. En sowieso moet ik om naar buiten voor het internet te kunnen wel geluk hebben dat er geen tropische regenbui plaats vind, ik ben nu immers in de tropen:D!

Mijn nieuwe thuisbasis

Dinsdag was het dan eindelijk zo ver: ik vertrok naar het westen van Oeganda om daar aan mijn onderzoek te beginnen. Ik zou om 6 uur 's ochtends worden opgehaald, wat natuurlijk half 9 betekende en we zouden zo'n 4 uur rijden, wat natuurlijk 10 uur werd, maar ach ik ben er ondertussen al aan gewend. Eddy en Osman, 2 medewerkers van JGI, brachten mij naar het Nyabyeya Forestry College in Masindi. Eigenlijk zou ik nu naar het Budongo Field station gaan maar ondertussen is dat natuurlijk al 2 keer veranderd, maar als het goed is blijf ik tijdens mijn hele onderzoek hier op de school. Onderweg moesten we mensen afzetten, ophalen, spullen ophalen en werd ik geïntroduceerd aan de chiefs op alle verschillende niveaus (je hebt een Masindi district hoofd, een county hoofd, een subcounty hoofd en ga zo maar door..). Aangekomen op de school zorgden de mannen dat ik de beste kamer kreeg, ik schaamde een beetje voor de drama die ze veroorzaakten door heel de tijd te roepen ‘nee, deze kamer is niet goed genoeg', ‘spoel eens door of de wc het wel doet' en ‘ga dat eens opruimen', maar achteraf ben ik erg blij met mijn kamer.

Het is niet groot maar ik heb wel een tweepersoons bed en een ensuite. Helaas deel ik zowel mijn slaap kamer als badkamer met en paar vriendjes: er wonen muizen boven mijn plafond, vleermuizen in de kieren van mijn raam en het plafond, en de douche deel ik met 3 kakkerlakken. Hoe ik dit zo weet van die vleermuizen vraag je je af? Er zitten allemaal gaten in het plafond (doordat het half verteerd is door de muizenurine) waardoorheen steeds muizenkeutels vielen. Afgelopen maandag besloot ik op ontdekkingstocht te gaan met mijn zaklamp en werd ik terug gestaard door een groep geschrokken vleermuizen... Tenslotte heb ik sinds vandaag ook gezelschap gekregen van een bidsprinkhaan vermond als wandelende tak (deze heb ik ooit moeten determineren bij flora en fauna les?). Ondanks dat ik dus bang ben om te douchen met al die kleine vriendjes om mij heen is het een super fijne douche (wel koud natuurlijk). Ook is er hier genoeg (regen)water aangezien we in het regenseizoen zitten, dus kan ik ook elke dag wel even douchen. Wat ook wel fijn is want het klimaat is hier heel anders dan in Entebbe, namelijk super warm en vochtig.

Motor problemen

Na onze aankomst waren we ook gelijk het regenwoud in gereden, om mij voor te stellen aan de mensen op de field station (mijn enige bron van goed engels sprekende mensen hier in de buurt) en om Carol de dierenarts op te halen. Het was super mooi in het Budongo forest! Volgende keer als ik er ben zal ik foto's maken! Verder heeft Carol voor mij een assistent/tolk geregeld: Gilbert. In het begin leek het mij wel een aardige jongen, alleen tegen mij een beetje over beleefd, want bij alles wat hij zegt volgt te pas en te onpas ‘please' (het allermooist vind ik het als hij ‘thank you, please' zegt:p). Ondertussen weet ik niet zo goed wat ik van hem moet denken, om eerlijk te zijn irriteer ik mij soms aan hem, hij doet namelijk erg arrogant tijdens het onderzoek tegen de mensen uit de dorpen. Maar ik denk dat hij het op zich wel goed bedoelt allemaal.

Woensdag ging hij de motor ophalen in Hoima (zo'n 2 uur rijden), die was kapot en zou daar gemaakt zijn. Helaas bleek de motor zo kapot dat hij daar moest blijven slapen. De dag erna bleek de motor nog steeds te kapot, dus kregen wij tijdelijk een andere motor te leen. Afgelopen dinsdag was de motor klaar en zouden we geen veldwerk doen zodat Gilbert hem op kon halen in Hoima, maar natuurlijk besloot de motor na een half uur rijden vanaf Hoima weer kapot te gaan... Als het goed is is hij nu wel écht gemaakt alleen ik hoop maar dat het zo blijft.

Groeten uit de rimboe

Donderdag spraken wij dus voor het eerst af, en besloot ik uit te leggen wat ik wilde onderzoeken en wilde ik afspraken maken over hoe we precies te werk gaan. Ik vroeg mij bijvoorbeeld af van hoe laat tot hoe laat hij wilde werken, en toen hij antwoordde met ‘Dat moet jij bepalen, jij bent de onderzoeker' realiseerde ik mij pas dat ik niet meer gewoon een student ben maar eventjes ‘de onderzoeker', wat ik best cool vind.

Daarna gingen we ons voorstellen aan de chiefs in Kasongoire waar het onderzoek plaats gaat vinden. Toen we aankwamen kwam ik in een ernstige cultuur shock, ik moest namelijk een half uurtje in een ‘groeten-uit-de-rimboe' dorpje wachten tot Gilbert de chief ging halen. Ik had nog nooit zoiets gezien, en het was duidelijk dat de kinderen uit het dorp ook nog nooit zo iets als mij hadden gezien. Ik moest van de mensen zitten op de enige stoel die ze hadden, terwijl ze allemaal -niet engels sprekend- op de grond om mij heen gingen zitten, ik voelde mij echt opgelaten. Er was maar 1 jongetje zo dapper om zich achter zijn moeders rug te verstoppen, want de rest van de kinderen stond verderop achter een huisje naar mij te gluren en duwden af en toe iemand naar voren om eens beter te gaan kijken. Het allermooist vond ik een klein jongetje, ik denk iets van 2, die toen hij naar voren werd geduwd daar recht voor mij bleef staan. Zijn mond zakte langzaam open en hij leek in shock aangezien het enige aan hem wat bewoog de kwijldruppel was die langzaam uit zijn mond droop! Ik voelde mij echt een vreemde clown zo met al die aandacht en besloot mijn rol maar op mij te nemen en mijn voorraad bellenblaas die ik als kadootjes mee had uit te delen. Dat vonden ze prachtig!

Het onderzoek

Toen we eenmaal alle chiefs hadden gesproken en omgekocht met ‘soda' (=geld of kadootjes, in mijn geval Action-regenjassen die ik op aanraden van 1 van mijn supervisors moest kopen) konden wij weer naar huis. De volgende dag zouden de chiefs ervoor zorgen dat er een groep van ongeveer 10 mensen (zo homogeen mogelijk, dus alleen mannen of alleen vrouwen en van vergelijkbare leeftijd) in het dorpscentrum zouden verzamelen voor de focus group discussion (=klein discussie groepje over de onderzoeks onderwerpen om een beter beeld te krijgen van de situatie). Toen we op vrijdag aankwamen zaten er inderdaad 10 mannen, maar ook 1 vrouw, die liet ik er maar gewoon bij omdat ik allang blij was dat er mensen waren gekomen. De mensen uit het dorp vond het maar wat interessant dat ik langs kwam, zo vertelde een oude man mij dat de laatste keer dat er iemand uit Holland was langsgekomen in 1948 was. Op een gegeven moment waren we door alle aandacht ook niet meer een klein groepje maar een groep van meer dan 30 mensen, gevarieerd in zowel geslacht als leeftijd. Deze mensen hadden duidelijk niet dezelfde boeken en artikelen over het houden van focus group discussion gelezen als ik :p, maar op zich liep het allemaal best goed.

Maandag was de eerste interview dag, wat ook best goed ging. Ik wilde namelijk minstens 4 interviews, en we hadden er 7. Zoals ik eerder al zei liepen de interviews niet zo vlekkeloos, maar ik hoop dat met wat oefenen Gilbert door krijgt hoe hij de vragen het beste kan vertalen. Hij kan namelijk niet zo goed engels en weigert toe te geven wanneer hij iets niet begrijpt wat nogal lastig is want tijdens het interview stelt hij daarom vaak de verkeerde vragen en moet ik hem iedere keer op nieuw uitleggen wat de vraag eigenlijk betekend. Wat op zich niet erg is, maar wel als dit ieder interview 10 van de 30 minuten in beslag neemt. Ik heb het al geprobeerd met hem erover te hebben, en ik hoop dat hij nu wel de bedoeling van de vragen heeft begrepen. Dinsdag konden we niet werken omdat Gilbert de motor was ophalen, maar woensdag hebben wij weer 8 interviews kunnen doen, en ging het gelukkig al een stuk beter! Vandaag hebben we 7 interviews kunnen doen, en ik begin het steeds leuker te vinden en Gilbert begint het steeds beter te begrijpen dus dat is fijn!

Heimwee en sociale isolatie

Verder voel ik mij eigenlijk al meer dan een week een beetje ziek, ik denk dat mijn lichaam nog niet helemaal gewend is aan het eten hier (elke avond rijst, aardappels en witte kool met een bruine bonen saus). Maar soms maak ik zelf pasta of iets anders makkelijks voor de variatie. Dit is iets minder makkelijk dan thuis, toen ik de eerste keer ging koken en vroeg hoe het gasfornuis aan ging (er stonden er immers 2) werd ik uitgelachen en kreeg ik het antwoord ‘wij koken op vuur'. Sindsdien probeer ik zonder handvaten, pannenlappen, deksels, roermateriaal, blikkenopeners, theedoeken of afwasmiddel op een houtskool vuurtje te koken en erna met water en mijn handen de pannen af te wassen. Wat ik stiekem best leuk vind:).

Ik heb stiekem best last van heimwee, ik ben nog net niet begonnen mijn statistiek boek als een roman te lezen maar het is soms nogal saai zonder stroom en goede internet verbinding en ik heb bijna al mijn boeken al uit. Ik voel mij hier ook nog niet erg thuis, behalve wanneer ik veilig en met stroom (waardoor het niet zo donker is) onder mijn klamboe lig op mijn eigen Ikea kussen. Ik denk dat het ook komt omdat er hier nog maar weinig mensen zijn (de school is nog niet begonnen) en de mensen met wie ik wel contact heb van het guest house te slecht engels kunnen voor een gezellig praatje door alle miscommunicatie.

Gelukkig bellen mijn ouders mij elke avond, zou ik altijd mijn boeken nóg een keer kunnen lezen, en kan ik wel soms mailen als ik geluk heb qua stroom en internet. Dit zorgt trouwens ook voor bekijks, er staan namelijk regelmatig meisjes een kwartier lang mee te koekeloeren met mijn scherm. Ik voel me dan nogal opgelaten dus begin maar een praatje met ze te maken, wat op zich wel gezellig is. Ook zegt iedereen die langs loopt ‘well done!', ik weet nog niet of dat betekend dat ze het knap vinden dat ik een laptop heb, internet verbinding heb gevonden of dat ik eruit zie alsof ik hard werk. Tenslotte moet ik nog erg wennen aan alle aandacht die mijn huidskleur opleverd, ik wordt namelijk heel de tijd vreemd aangekeken en na gestaard, en kinderen rennen ‘Muzunguuu' gillend achter mij aan. Ik probeer het op te lossen door vrolijk terug te zwaaren, maar voor iemand die het afschuwelijk vind als er meerdere mensen tegelijk naar mij kijken is dat wel even wennen.

Veel liefs!

Suus